Miedź jest składnikiem kilku metaloenzymów, które katalizują wiele różnych reakcji oksydazy w organizmie, np. konwersję dopaminy do noradrenaliny, degradację serotoniny i utlenianie żelaza. Pierwiastek ten jest niezbędny do budowy tkanek łącznych, komórek krwi i melaniny, produkcji energii, transportu żelaza, utrzymywania funkcji neurologicznych i zapobieganiu uszkodzeniom oksydacyjnym. Większość miedzi w ciele znajduje się w kościach, mięśniach, wątrobie, nerkach i mózgu. Około 5% miedzi znajduje się w krwioobiegu, z czego do 95% wiąże się z białkiem nośnikowym.
Miedź znajduje się w szerokiej gamie produktów spożywczych, w tym w organach mięsnych, kakao, produktach pełnoziarnistych, orzechach i nasionach oraz owocach morza. Jest wchłaniana głównie w górnej części jelita cienkiego i w mniejszym stopniu w żołądku. Zalecana racja (RDA) dla miedzi wynosi 900 mcg dziennie. Do 75% miedzi jest wchłaniane przy spożyciu bardzo małych ilości w diecie, a odsetek maleje wraz ze wzrostem spożycia miedzi. Około 80% miedzi jest wydalane z żółcią i wydzielinami z przewodu pokarmowego, a 20% z moczem. Dlatego np. pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i cholestazą są narażeni na toksyczność tego pierwiastka. Część miedzi wydalanej z żółcią jest zwykle wchłaniana ponownie w krążeniu jelitowo-wątrobowym, więc pacjenci, którzy tracą nadmierne wydzielanie płynu z przewodu pokarmowego z przetok, wycieków żółci lub stomii, są narażeni z kolei na ryzyko niedoboru miedzi.
Częstymi objawami niedoboru miedzi są niedokrwistość, która nie reaguje na suplementację żelaza, neutropenia, a w niektórych przypadkach trombocytopenia lub pancytopenia. Niedobór miedzi może również powodować zaburzenia neurologiczne, takie jak mielopatia i neuropatia obwodowa, czasami manifestując się jako zaburzony chód i trudności w wykonywaniu płynnych, skoordynowanych ruchów.
Niskie stężenia miedzi i ceruloplazminy we krwi są pomocne w diagnozowaniu ciężkiego niedoboru; jednak wyniki w normalnym lub wysokim zakresie niekoniecznie wykluczają niedobór, ponieważ ceruloplazmina w surowicy zwiększa się w odpowiedzi na zapalenie, uraz, operację, zawał mięśnia sercowego, chorobę wątroby, nowotwór złośliwy i ciążę.
Miedź znajdziemy w:
- wątrobie cielęcej
- ziarnach sezamu
- pestkach dyni
- płatkach owsianych
- grzybach
- drożdżach piekarskich
- ostrygach
- pełnoziarnistych produktach zbożowych
- nasionach słonecznika
- orzechach
- zielonych warzywach liściastych
- kakao
Przyswajanie miedzi poprawiają węglowodany (glukoza i skrobia, w mniejszym stopniu fruktoza) i witamina C.